saat sabahın 7'si.. evde herkes uykularda. bense 3,5 civarı yatıp erkenden neden kalktım bilmiyorum..
ev hem kalabalıksa ve de herkes uyuyosa uyanık olmayı çok seviyorum. böyle anneannelerden kalma tozlu bi huzur kaplıyo içimi. nedense yalnız hissetmiyorum kendimi böyle olunca. birisinin pantolonu kenarda, diğerinin çorapları kanepenin yanında, masaüstünde hafiften kapağı açık bi laptop, yemek artıkları, yerde 3top.. sanki dün akşamın üstüne ev dinlenir gibi, ben de onu ayağında uyutan yaşlı nine gibi hissediyorum.
bu aralar gerizekalıca duygusalım. kalabalık sosyal bi yerdeyken lap diye kimseyi dinlemezken buluyorum kendimi. bi bakıyorum yerde bieylere takılmışım yada sıkılmışım. böyle durumlarda sosyalleşmemek lazım. zaten pek sosyal bi insan da değilim.
motora atlayıp yolda olasım var aslında. fotoğraf makinamı kapsam, güzel bi geniş açı lens alsam (buna para lazım), kilyos taraflarına yardırsam mesela. bu saatte trafik de olmaz, hava da serindir.. sonra sahil kenarında otursam kitap okusam, akşam eve yorulmuş gelsem. amma velakin motorun durduğu deponun anahtarı bende yok ne yazık ki..
